Μουρτοπάλλας Γ. Κωνσταντίνος

Τι ορίζει το Σύνταγμα και η εκλογική νομοθεσία για την προεκλογική περίοδο; Ο Κωνσταντίνος Μουρτοπάλλας απαντά.

Με αφορμή την επέτειο της Επανάστασης του 1821, ο Κωνσταντίνος Μουρτοπάλλας γράφει για το πρώτο εκ των τριών Συνταγμάτων του Αγώνα, το Σύνταγμα της Επιδαύρου.

Ο Κωνσταντίνος Μουρτοπάλλας γράφει για την οργάνωση των σχέσεων της Βουλής με τις ανεξάρτητες αρχές σύμφωνα με το Σύνταγμα και τον Κανονισμό της Βουλής.

Ο Κωνσταντίνος Μουρτοπάλλας εξετάζει τις διαδικαστικές και συνταγματικές όψεις του νέου νόμου, που αφορά την άσκηση του δικαιώματος του εκλέγειν για τους εκτός επικρατείας Έλληνες πολίτες.

Με αφορμή το ζήτημα που ανέκυψε με την παραχώρηση αίθουσας για συνεδρίαση στην Κ.Ο. του ΚΙΝΑΛ, οι Κωνσταντίνος Μουρτοπάλλας και Πάρης Τσούτσης εξετάζουν τον Κανονισμό της Βουλής, τον ρόλο του Προέδρου της, αλλά και τη σημασία του συμβιβασμού τύπου και ουσίας.

Με αφορμή όσα συμβαίνουν στο ΚΙΝΑΛ, ο Κωνσταντίνος Μουρτοπάλλας διερευνά τις θεσμικές και συνταγματικές όψεις της αντικατάστασης Προέδρου Κοινοβουλευτικής Ομάδας.

Ο Κωνσταντίνος Μουρτοπάλλας γράφει για τη σημασία της προσαρμοστικότητας των κοινοβουλευτικών διαδικασιών εν μέσω πανδημίας.

Ο Κωνσταντίνος Μουρτοπάλλας γράφει για τη συνταγματική προστασία της ελευθερίας της τέχνης, τα όρια, αλλά και τους περιορισμούς που μπορεί να τεθούν.

Η μη απαλλαγή των κυλικείων των ΚΑΠΗ από την καταβολή μισθωμάτων στους ΟΤΑ 1ου βαθμού απασχόλησε όχι μόνο την εθνική αντιπροσωπεία, αλλά δημιούργησε προβλήματα λειτουργίας των επιχειρήσεων αυτών και λήψης αποφάσεων από τους ΟΤΑ αντιστοίχως. Το επίμαχο άρθρο θέτει ζητήματα όπως η αντιμετώπιση των κενών στο δίκαιο, η διασταλτική σύμφωνη με το Σύνταγμα ερμηνεία, η άνιση μεταχείριση ομοίων περιπτώσεων και η σχέση γενικότερης και ειδικότερης διάταξης.

Η συρρίκνωση του δημόσιου χώρου υπό όλες τις μορφές του μπορεί να εκκινεί από μια έκτακτη ανάγκη, όπως στην περίπτωση της πανδημίας, δεν επιτρέπεται όμως να λαμβάνει μονιμότερα χαρακτηριστικά μέσω της χρήσης των ιδεολογικοσυμβολικών μηχανισμών εκμαίευσης από το Κράτος της συναίνεσης των πολιτών.

Η περίοδος 1967-1974 υπήρξε η πιο επώδυνη θεσμικά και συνταγματικά περίοδος της συνταγματικής μας ιστορίας, και πρέπει να μας υπενθυμίζει πάντα την αξία της περιφρούρησης και της διαφύλαξης του θεμελιώδους νόμου της πολιτείας.

Στη συνταγματική μας ιστορία παρατηρείται μια συνταγματική ομοιομορφία ως προς το όργανο που έφερε την αρμοδιότητα να ασκήσει δίωξη κατά των Υπουργών. Και αυτό ήταν η εθνική αντιπροσωπεία.

Σε μια σειρά έξι άρθρων σε συνέχειες επιχειρείται η επιστημονική προσέγγιση του θεσμού της ποινικής ευθύνης των Υπουργών. Το πρώτο άρθρο εκκινεί από την ιστορική καταγωγή του θεσμού, περιλαμβανομένης και μιας συγκριτικής επισκόπησής του που καταλαμβάνει άλλες έννομες τάξεις.

Η διαρροή δικαστικής απόφασης στον Τύπο δεν συνιστά δημοσίευση. Το άρθρο 93 παρ. 3 του Συντάγματος ορίζει ότι μια δικαστική απόφαση παράγει έννομα αποτελέσματα και θεωρείται υποστατή μόνο όταν απαγγελθεί σε δημόσια συνεδρίαση. A contrario η διαρροή δεν αποτελεί ούτε «έμμεση δημοσίευση» και συνεπώς οι υπό κρίση περιπτώσεις δεν αναφέρονται στην κριτική των δικαστικών αποφάσεων.