Μουρτοπάλλας Γ. Κωνσταντίνος

Ο Κωνσταντίνος Μουρτοπάλλας γράφει για τη σημασία της προσαρμοστικότητας των κοινοβουλευτικών διαδικασιών εν μέσω πανδημίας.

Ο Κωνσταντίνος Μουρτοπάλλας γράφει για τη συνταγματική προστασία της ελευθερίας της τέχνης, τα όρια, αλλά και τους περιορισμούς που μπορεί να τεθούν.

Η μη απαλλαγή των κυλικείων των ΚΑΠΗ από την καταβολή μισθωμάτων στους ΟΤΑ 1ου βαθμού απασχόλησε όχι μόνο την εθνική αντιπροσωπεία, αλλά δημιούργησε προβλήματα λειτουργίας των επιχειρήσεων αυτών και λήψης αποφάσεων από τους ΟΤΑ αντιστοίχως. Το επίμαχο άρθρο θέτει ζητήματα όπως η αντιμετώπιση των κενών στο δίκαιο, η διασταλτική σύμφωνη με το Σύνταγμα ερμηνεία, η άνιση μεταχείριση ομοίων περιπτώσεων και η σχέση γενικότερης και ειδικότερης διάταξης.

Η συρρίκνωση του δημόσιου χώρου υπό όλες τις μορφές του μπορεί να εκκινεί από μια έκτακτη ανάγκη, όπως στην περίπτωση της πανδημίας, δεν επιτρέπεται όμως να λαμβάνει μονιμότερα χαρακτηριστικά μέσω της χρήσης των ιδεολογικοσυμβολικών μηχανισμών εκμαίευσης από το Κράτος της συναίνεσης των πολιτών.

Η περίοδος 1967-1974 υπήρξε η πιο επώδυνη θεσμικά και συνταγματικά περίοδος της συνταγματικής μας ιστορίας, και πρέπει να μας υπενθυμίζει πάντα την αξία της περιφρούρησης και της διαφύλαξης του θεμελιώδους νόμου της πολιτείας.

Στη συνταγματική μας ιστορία παρατηρείται μια συνταγματική ομοιομορφία ως προς το όργανο που έφερε την αρμοδιότητα να ασκήσει δίωξη κατά των Υπουργών. Και αυτό ήταν η εθνική αντιπροσωπεία.

Σε μια σειρά έξι άρθρων σε συνέχειες επιχειρείται η επιστημονική προσέγγιση του θεσμού της ποινικής ευθύνης των Υπουργών. Το πρώτο άρθρο εκκινεί από την ιστορική καταγωγή του θεσμού, περιλαμβανομένης και μιας συγκριτικής επισκόπησής του που καταλαμβάνει άλλες έννομες τάξεις.

Η διαρροή δικαστικής απόφασης στον Τύπο δεν συνιστά δημοσίευση. Το άρθρο 93 παρ. 3 του Συντάγματος ορίζει ότι μια δικαστική απόφαση παράγει έννομα αποτελέσματα και θεωρείται υποστατή μόνο όταν απαγγελθεί σε δημόσια συνεδρίαση. A contrario η διαρροή δεν αποτελεί ούτε «έμμεση δημοσίευση» και συνεπώς οι υπό κρίση περιπτώσεις δεν αναφέρονται στην κριτική των δικαστικών αποφάσεων.